Jaren lang stapte ik van de ene rol in de andere rol. Om te dienen aan wat ik dacht een ander nodig had, wat een ander vond dat nodig was. Of dat nu goed was voor mij en daar in de ander echt geholpen was. Dat maakte niet uit als een ander maar blij was en de klusjes waren gedaan, mijn mening of gevoel telde dan niet.
Want dat het gebeurde was dan voldoende en lag ik uitgeteld in bed met het gevolg dat ik migraine of vreselijke pijn in mijn lichaam tot soms geen gevoel meer in sommige delen van mijn lichaam. En dat vond ik normaal, ik wist niet beter.
Sinds 2017 ben ik aan de zoektocht begonnen. Welke rol speel ik nou? En waar sta ik in het verhaal?
Door elke dag reiki zelfbehandeling te doen en wekelijks uitwisselen met mijn reikimaster werd het voor mijzelf zichtbaar wat ik nodig had. Er kwam rust in mijn hoofd en het werd helder wat mijn lichaam mij vertelde. Hierdoor kwam langzaam aan het licht, wat ik aan het doen was en voelde ik het in mijn lichaam de stramheid, de teleurstellingen en de pijn.
Waar is Patricia gebleven?
Deze dingen voelde ik, als ik in de rol sprong van moeder van mijn moeder, verzorgen, oplosser, alleskunner, Aa joh dat is toch allemaal de normaalste zaak van de wereld.
In welke rol kan ik Patricia zijn?
Dat was en is een lange zoektocht elke dag kom ik losser van de rollen die ik gespeeld heb, om door het leven te gaan. Om te blijven staan in het donkerste van mijn leven. Ver voorbij gaand aan mijn grenzen, rode vlaggen ik zag ze niet of niet bestonden voor mij. Mezelf verliezend in alles.
In het hier en nu kan ik de Patricia zijn zonder in rollen te blijven vervallen. In al mijn openheid spreken, voelen en leven. Het kost mij steeds minder moeite om mij te zijn. De tijd te nemen om te voelen, wat heb ik nodig om mij te verbinden met andere, kan ik die persoon ondersteunen in plaats van aan de hand mee te nemen? Is alleen mijn aanwezigheid genoeg en hoef ik niet als een 1000 poot aan het werk te gaan? Is het veilig voor mij om mij te zijn?
Ben ik nog wel op mijn plek?
Door elke dag Reiki zelfbehandeling te doen. Durf ik de stappen te zetten waarbij ik voel ja dat gaat mij helpen, past deze persoon nog in mijn leven, is het werk wat ik doe nog wel passend en daardoor durf ik de andere manieren van healing/therapie echt aan te gaan? Waarbij ik vroeger maar met één teen in zou stappen omdat de angst van mezelf te verliezen zo groot was, kan ik nu instappen zonder mezelf te verliezen, wat ruimte geeft om de onverwerkte trauma’s van mijn jeugd aan te kijken en te verwerken met trauma verwerking.
Om oude patronen te doorbreken.
Dit is een hele belangrijke en moeilijke stap geweest dit jaar ik heb er geen spijt van en kan in vertrouwen de trauma verwerkende behandelingen aan. Zo heel ik mezelf en mijn innerlijke kind elke dag een stukje meer.
Jeetje, wat is het nu toch fijn om mezelf te zijn. Het is geen rol maar gewoon wie ik ben!
