Hoe je het ook noemen wilt of voor jou voelt… Ik heb grotendeels van mijn leven op overlevingsstand gestaan. Waardoor ik mezelf geen rust gaf om te voelen of na te denken wat ik nodig heb, liever gezegd om op adem te komen.
Stel je voor je bent 9 jaar. Je leeft zo onder spanning dat je zelf de huisarts belt om te vragen om een spuitje. Want zoals het leven er nu uitziet hoeft het niet langer.
Had ik toen al niet een burn out of overspannen?? Stiekem wel blij dat de huisarts dat niet gedaan heeft natuurlijk. Ze noemde mij wel eens vaker dan 1 keer het Bezig bijtje en Patries, je bent er altijd voor alles en iedereen “mezelf weg cijferend”.
Vrolijk, opgewekt en zo positief… Niet wetende dat ik aan het stoeien was met wat er speelde en ik in de loop de jaren verhard was. Humor en positiviteit hielden mij wel op de been want een clown spelen is ook een rol.
Altijd in de weer actie op reactie en hop door naar het volgende. Van rol naar rol, van probleem van een ander naar probleem van mezelf. Of was het toch die persoon zijn probleem? Ach ik los het wel op en neem je bij de hand.
Wat betekende dat voor mij, mijn lichaam en geest.
Ik geloofde niet in burn outs dat kunnen alleen oudere krijgen, mensen met een top functie of mensen met echte problemen. Nog zwaar in de ontkenning dat wat er speelde niet de normaalste zaak van de wereld was. ‘Dat ik moe ben, dat zal wel komen door die 3 uurtjes die ik maar sliep per nacht zullen vast meer mensen hebben.’ Had een pijnlijk lichaam voelde grieperig. Ik piekerde heel veel en stond al aan zonder even uit te zijn. Want ik moest mijzelf steeds veranderen voor een ander zodat zij het fijn hadden.
Wat gebeurt er na een lange tijd.
Als je langere tijd onder spanning staat en leeft. Omdat je alert moest zijn om van rol naar rol te schakelen, of bezig wilde blijven om je ware gevoel niet te hoeven voelen door het op die manier te verstoppen – of welke oorzaak dan ook – gaan je bijnieren overuren maken en komt er een continue stroom adrenaline vrij. En wil je lichaam steeds meer.
Normaal in dit een korte reactie van freeze, flight of fight. “Er is gevaar, wat doe ik: vlucht ik of vecht ik?” Als het gevaar is geweken maak je dopamine aan om weer tot rust te komen en ontspant je lichaam weer. Dit gebeurt niet als je langdurig in gespannen, onveilige, stressvolle situaties leeft. Hierdoor ben je altijd alert en sta je aan voor alles wat op je afkomt. Hierdoor blijf je adrenaline aanmaken en wordt je spanningsboog van stress steeds groter. Tot het je opgaat breken uit eindelijk. En kan je een burn out krijgen, overspannen raken. Soms ook fysieke onverklaarbare pijnen.
Dit proces maak iedereen door elke dag. Dit hoeft niet altijd iets groots te zijn. Je ervaart of ondergaat het proces ook als jij je teen stoot, je een examen hebt, een tattoo of piercing gaat laten zetten, of ergens van schrikt. Doordat je daarna gaat bewegen of de spanning voorbij is kom je weer tot rust. En zorgt de dopemine dat je ontspant.
Toegeven
Ik kreeg op mijn 26e een burn out: “ik gaf toen pas toe”. Omdat ik niet meer onder de spanning wilde leven en mij had losgemaakt van de grootste rol die ik speelde. Dit had als gevolg dat ik dacht dat ik niet voor mijzelf kon zorgen want hoe doe ik dat eigenlijk. Ik woonde al sinds mijn 17e op mezelf, ik wist donders goed hoe ik voor mezelf moest zorgen. Alleen niet op de manier die ik nodig had.
Ik wilde niks meer, deed niks meer al ben ik de eerste periode wel naar werk gegaan dat voelde als een verplichting aan. En bracht veel frustratie. Ook reageerde ik niet meer zoals ik dat van mijzelf gewend was. Ik heb geslapen dat was het enigste wat ik wilde. Werken, slapen, eten en weer slapen. Tot ik thuis kwam te zitten, toen sliep ik non-stop.
‘Leuke dingen doen’ zeiden de arts en persoon die mij begeleiden vanuit mijn werk, dat werd een straf en afgestraft. Want hoe kan je nu iets leuks doen als je niet naar je werk kan/gaat?
Na een maand of 3 vond ik het wel genoeg. Ik was mezelf kwijt en hoe ga ik die terug vinden, ik ben op zoek gegaan en kwam op verschillende plekken terecht. Massage, workshops en praten wat leerzaam was maar het voelde nog niet als wat ik zocht en wat mij meer zou brengen dat alleen dit. Heb nog lange tijd last gehad al gaf ik dat niet toe.
Ontmoeting met Reiki
In 2017 bijna 3 jaar later kwam Reiki op mijn pad, dit voelde als iets wat mij misschien een groot stuk zou kunnen helpen, en om andere te helpen dat was een fijn idee. Ik heb na een paar keer Reiki te mogen ontvangen, Reiki 1 cursus gedaan en kreeg als huiswerk mee zelfbehandeling de rest van je leven elke dag. Ik ging er mee aan de slag elke dag mezelf behandelen, dat is toch wel een opgave. Maar dit werd al snel een ‘ik kan niet stoppen met het te laten stromen’ haha. Ook een leerproces.
Ik merkte al snel dat ik minder piekerde, sliep beter en zo waren ervan die kleine veranderingen in mijn leven. Soms bijna om mystiek te noemen. Is dit toch iets waarmee ik eerst mezelf ga ondersteunen om mijzelf te helen! En wil ik anderen nog wel helpen?
In 2018 voelde ik dat ik Reiki 2 cursus wilde doen, ik verlangde ik naar meer verdieping en nog dichterbij mijn ware ik komen, in mijn eigen liefdevolle energie komen te staan. Ik ben met dit verlangen naar mijn Reikimaster Willemijn Leerderkerk gegaan en heb net als mijn Reiki 1 mijn Reiki 2 inwijding gehad. “Dat is wel voldoende om mezelf te ondersteunen en te helen” hoor ik mezelf nog zo zeggen.
Totdat ik eind 2018 een aanval op mijn hersenstam gehad heb, omdat ik nog niet helemaal luisterde naar wat mijn lichaam te vertellen heeft. Ik kwam tot het besluit om dingen te gaan doen voor mijzelf, heb afscheid genomen van bepaalde personen, andere opleiding gedaan, ontslag genomen ander werk en nog meer gaan voelen wat vertelt mijn lichaam. O actie reactie daar volgt nog rust en dan pas weer iets bedenken, uitvoeren en van genieten dat het gedaan is.
Nee zeggen is ook een optie, ja kan altijd nog. Jeetje wat fijn dat dat kan.
Ik merkte steeds meer verschillen en kwam nog losser van alles wat mij tegen hield of klein. In de loop de jaren heb ik veel veranderingen doorgemaakt en stappen gezet. Ik kan trots zijn en kan ik zeggen dat ik veel meer rust heb. Ik denk eerst na voor ik iets doe, of ik vraag zelf hulp. Hierdoor is mijn lichaam en geest meer in balans.
Dankzij de handvaten die Reiki mij bied en het openstaan voor wat erop mijn pad komt heeft het mij zachter gemaakt, waardoor ik de stappen kan zetten om mij ook via de reguliere weg open durf te stellen om mezelf verder te helen op een diepere laag.
Tevens heb ik de stap genomen om anderen te ondersteun met Reiki om te voelen wat er nodig is om ontspanning te vinde, in je lichaam te blijven en om dichtbij jezelf te zijn.
Sinds 2020 ben ik daarom mijn ziels/hartverlangen achterna aan het gaan en ben ik het Pad naar Reikimasterschap aan het bewandelen met begeleiding en ondersteuning van ReikiMaster Reiki Studio Leiden Lies Pennings en vanaf de zij-lijn mijn Reikifamilie Willemijn Leederkerk en Lina Boot.
Dat is het mooiste wat mij gegeven is. Mijzelf te helen en dat ik een ander daarmee kan ondersteunen zodat ik nu een wounded healer kan zijn om jou te ondersteunen in jouw proces.
Wetend dat het voor mij soms nog zwaar kan zijn. Maar het steeds lichter, minder zwaar, zachter en liefdevoller word elke keer als ik ernaar kijk.
Wil jij ervaren wat reiki voor jou is? Voel je vrij om mij te contacten.
